DE KLOK IS STUK, DE TIJD STAAT STIL DE BLAUWE DAME
Mei 2014 – een verhaal van Bea De Groote, onderdeel van het kunstproject van Mirjam Stax. Het sprookje “de Blauwe Dame” is geïnspireerd door herinneringen en verhalen door oud bewoners en omwonenden, zoals verteld aan Mirjam Stax.
Niet alleen ’s nachts maar ook overdag klonk nu een hels kabaal vanuit het kasteel. Kinderen werden gewaarschuwd om uit de buurt te blijven, diep bijgelovigen liepen er met een grote boog omheen, en zelfs de katten verlieten schichtig mauwend het domein. Alleen de blinde mol was doof voor alle onheil en wroette ijverig verder onder de grond, bijgestaan door zijn hele familie. Al doet dat in het verhaal verder niet ter zake.
Toen na drie dagen de dronkemansgeest zijn roes had uitgeslapen en op zoek wilde naar iets om zijn dorst te lessen, whisky bijvoorbeeld, kreeg hij de deur van zijn hok niet meer open. Hij duwde en schopte, maar de deur bleef dicht. Buiten zijn gevangenis hoorde hij de anderen geesten jammeren:
“Help ons… iemand moet ons helpen… de klok is stuk… de tijd staat stil… en als het geen zes uur slaat, kunnen we ons niet terug trekken… iemand help alsjeblieft… we zijn uitgeput…”
Dronkemansgeest keek in zijn kast en begreep dat hij het was die de tijd had stilgezet. Hij begon nu ook te roepen: Hallo! Hoort iemand mij? Ik zit opgesloten in de staande klok. Help me hieruit en de tijd gaat weer lopen. Alle geesten drumden rond de staande klok. Haatdragende riep: Dus het is allemaal jouw schuld! Wacht maar tot de deur open is! Mijn handen jeuken al!. Met hun laatste krachten kregen ze de deur open, Dronkemansgeest rolde uit de klok, de tijd zette zich weer in beweging en tikte minuut na minuut weg. Uitgeput lagen de geesten op een hoopje bij elkaar. Het sloeg 3 uur.
Boerenknecht jammerde: Drie uur pas… ik ben zo moe…. ik heb hier zo genoeg van. Ik wou dat ik eeuwig kon rusten. Tja, wie niet! schamperde Zonderling met het Scheve Hoofd. Makkelijk gezegd, jammerde Baron. Maar hoe krijgen we die eeuwige rust voor elkaar? Iemand een idee soms… dacht ik al… Eén ding helpt in elk geval niet: doen wat we al heel ons leven en heel onze hele dood doen. Dat heeft ons nog nooit rust gebracht. Dus daar moeten we mee stoppen en iets totaal nieuws bedenken.
Geen whisky drinken dus, concludeerde Dronkeman droevig. Het altijd het beste weten, zei Blaaskaak, nooit eens naar een ander luisteren. Iedereen onder de knoet houden, zei Tiran, alles in mijn eentje beslissen. Alles oppoten en vasthouden voor mezelf, daar moet ik nu eens mee ophouden, zuchtte Vrek.